Gazete Oksijen müellifi Alp Ulagay, EURO 2020 finali daha sonrası ırkçı hücumlara maruz kalan İngiliz futbolcuların yaşadıklarından hareketle, 1980’lerden bugüne, İngiltere’nin holiganizm ve ırkçılık ile imtihanını yazdı.
İngiltere’nin 2020 Avrupa Futbol Şampiyonası’nın (EURO 2020) finalinde İtalya’ya yenilgisinde penaltı atışlarından yararlanamayan Bukayo Latife, Marcus Rashford ve Jadon Sancho toplumsal medyada ırkçı hücumların amacı oldu.
İngiltere’de futbol ve ırkçılığın geçmişini anlatan Ulagay, “Gelin evvel İngiltere özelinde bu durumun gelişmenine bakalım. Bundan 30-40 yıl evvel durum bugünkünden çok farklıydı. örneğin 1978-79 döneminde West Bromwich Albion grubu İngiltere tarihinde birinci sefer birinci 11’de üç siyah oyuncuyu; Regis, Cunningham ve Batson’u oynatınca yer yerinden oynamıştı. Paul Rees’in üç oyuncunun öyküsünü anlatan Three Degrees yapıtından insanın kanını donduran anekdotlar vardı: Üç siyah oyuncunun alana bir tükürük yağmuru altında çıkması, daima maymun seslerine maruz kalması inanılır üzere değildi. Buna rağmen üç oyuncu fazlaca başarılı bir dönem geçirmişti” tabirlerini kullandı.
“1980’lerde Türkiye’de bir dönem Beşiktaş forması da giymiş Les Ferdinand’ın anıları da pek farklı değildi” diyen Ulagay, “Amatör liglerde maruz kaldığı ırkçı hakaretleri daha dün üzere hatırlıyordu: ’17 yaşında amatör bir futbolcu olarak İngiltere Amatör Ekipler Kupası yarı finalinde Wisbech isimli bir kadroya karşı oynadım. Top ne vakit bana gelse ‘Zenciyi vurun! Zenciyi vurun!’ diye bağırıyorlardı. tıpkı vakitte bütün stadyum!'” diye yazdı.
1990’lara gelindiğinde futboldaki zihniyetin yavaş yavaş değişmeye başladığını söyleyen Ulagay, “İngiltere’nin saygın sosyologlarından Aston Üniversitesi Onursal Profesörü Ellis Cashmore’a göre futboldaki ırkçılığın azalması, İngiltere liginin memleketler arası hale gelmesiyle açıklanabilir: ‘Thierry Henry yahut Patrick Vieira üzere o kadar hayli uygun siyah oyuncu vardı ki 1980’lerde siyah oyuncuları yuhalayan taraftarlar ırkçı davranarak aptal üzere görüneceklerdi. İngiliz toplumunda ırkçılığın muhtemelen yüzeyin altında hâlâ olduğunu düşünüyorum. Büsbütün yok olmasını beklemek mantıksız olur. Ancak artık futbolda görünür ve duyulur olduğuna inanmıyorum'” diye belirtti.
Medyanın ve yorumcuların da geçmişe nazaran fazlaca farklı olduğunu ve daha ihtimamlı davrandıklarını lisana getiren Ulagay, Gerçekten de yıl boyunca binlerce spor aktifliğine ve de futbol maçına konut sahipliği yapan İngiliz statlarında bugün toplu biçimde ırkçı tezahüratlar ve hakaretler işitmek artık mümkün değil. Yaklaşık üç yıldır Londra’da yaşıyorum, onlarca spor aktifliğine gittim seyirci ve gazeteci olarak. Özellikle kozmopolit kimliğe sahip Londra’da ırkçı bir hareket ve tezahürata şahit olmadım” dedi.
Yazının tamamı için
İngiltere’nin 2020 Avrupa Futbol Şampiyonası’nın (EURO 2020) finalinde İtalya’ya yenilgisinde penaltı atışlarından yararlanamayan Bukayo Latife, Marcus Rashford ve Jadon Sancho toplumsal medyada ırkçı hücumların amacı oldu.
İngiltere’de futbol ve ırkçılığın geçmişini anlatan Ulagay, “Gelin evvel İngiltere özelinde bu durumun gelişmenine bakalım. Bundan 30-40 yıl evvel durum bugünkünden çok farklıydı. örneğin 1978-79 döneminde West Bromwich Albion grubu İngiltere tarihinde birinci sefer birinci 11’de üç siyah oyuncuyu; Regis, Cunningham ve Batson’u oynatınca yer yerinden oynamıştı. Paul Rees’in üç oyuncunun öyküsünü anlatan Three Degrees yapıtından insanın kanını donduran anekdotlar vardı: Üç siyah oyuncunun alana bir tükürük yağmuru altında çıkması, daima maymun seslerine maruz kalması inanılır üzere değildi. Buna rağmen üç oyuncu fazlaca başarılı bir dönem geçirmişti” tabirlerini kullandı.
“1980’lerde Türkiye’de bir dönem Beşiktaş forması da giymiş Les Ferdinand’ın anıları da pek farklı değildi” diyen Ulagay, “Amatör liglerde maruz kaldığı ırkçı hakaretleri daha dün üzere hatırlıyordu: ’17 yaşında amatör bir futbolcu olarak İngiltere Amatör Ekipler Kupası yarı finalinde Wisbech isimli bir kadroya karşı oynadım. Top ne vakit bana gelse ‘Zenciyi vurun! Zenciyi vurun!’ diye bağırıyorlardı. tıpkı vakitte bütün stadyum!'” diye yazdı.
1990’lara gelindiğinde futboldaki zihniyetin yavaş yavaş değişmeye başladığını söyleyen Ulagay, “İngiltere’nin saygın sosyologlarından Aston Üniversitesi Onursal Profesörü Ellis Cashmore’a göre futboldaki ırkçılığın azalması, İngiltere liginin memleketler arası hale gelmesiyle açıklanabilir: ‘Thierry Henry yahut Patrick Vieira üzere o kadar hayli uygun siyah oyuncu vardı ki 1980’lerde siyah oyuncuları yuhalayan taraftarlar ırkçı davranarak aptal üzere görüneceklerdi. İngiliz toplumunda ırkçılığın muhtemelen yüzeyin altında hâlâ olduğunu düşünüyorum. Büsbütün yok olmasını beklemek mantıksız olur. Ancak artık futbolda görünür ve duyulur olduğuna inanmıyorum'” diye belirtti.
Medyanın ve yorumcuların da geçmişe nazaran fazlaca farklı olduğunu ve daha ihtimamlı davrandıklarını lisana getiren Ulagay, Gerçekten de yıl boyunca binlerce spor aktifliğine ve de futbol maçına konut sahipliği yapan İngiliz statlarında bugün toplu biçimde ırkçı tezahüratlar ve hakaretler işitmek artık mümkün değil. Yaklaşık üç yıldır Londra’da yaşıyorum, onlarca spor aktifliğine gittim seyirci ve gazeteci olarak. Özellikle kozmopolit kimliğe sahip Londra’da ırkçı bir hareket ve tezahürata şahit olmadım” dedi.
Yazının tamamı için