İşte topu almak için yerden düşen Haaland, Ruediger tarafından yere serildi. İşte Rudiger, bir nedenden dolayı Haaland’ın dirseğinden kafasını sokarak, etkili bir şekilde boyunduruk altına alınmaya rıza gösteriyor, bu arada The Shining’de Jack Nicholson’a (muhtemelen) gelişigüzel bir saygı duruşunda sırıtıyordu.
Çoğu hakem, bölünmüş bir kararla sona ererdi: Haaland, bu sezon ender bir durum olan gol atmadı ve aslında kaleye sadece birkaç şut attı; Bununla birlikte, onun varlığı, Kevin De Bruyne’nin City için ekolayzırına yol açan alanı yaratmanın merkezinde yer aldı; bu grev, önümüzdeki hafta İngiltere’de çatışmalar yeniden başladığında Guardiola’nın tarafını kolay favori haline getirecek.
Ve belki de hiçbir koç bundan hoşlanmayacaktır. Tüm felsefi farklılıklarına rağmen, bu oyunda dikkat çekici olan şey, her iki takımın da birbirlerinin güçlü yönlerinin ve hasar verme yeteneklerinin ne kadar iyi farkında olduklarıydı. Her şeyden önce, geçen sezonun yarı final karşılaşmalarından çıkardıkları kalıcı ders bu olabilir: Madrid, City’nin ne kadar iyi olabileceğinin farkında; City, bir tarafın Madrid’e karşı istediği kadar iyi olmasına rağmen kaybedebileceğinin farkında.
Real kendi sahasında zaman zaman o kadar pasif kaldı ki hayranlarının sabrını sınadı; Ne de olsa Bernabéu, ziyaretçilerinin topu uzun süre tutma cüretinde bulunmasına alışık değil. İlk yarının ortalarında, City’nin pasının seyircinin itibarını zedelemeye başladığı bir nokta vardı: ıslıklarla başlayan şey, yavaş ama emin adımlarla tezahüratlara dönüştü.
Ancak Ancelotti için bu, ödemeye değer bir bedeldi: Taktik ve stratejik olarak Real’in müdahale etmesi, derinlerde oturması, beklemede kalması ve ardından anlarını seçmesi mantıklıydı. Birkaç dakika sonra yaklaşımı meyvesini verdi: Artık karma bek/orta saha oyuncusu rolünü oynayan Eduardo Camavinga bir boşluk gördü ve onu açtı, ardından Vinícius Júnior Ederson’ı geçmek için yeterli alan buldu.
Çoğu hakem, bölünmüş bir kararla sona ererdi: Haaland, bu sezon ender bir durum olan gol atmadı ve aslında kaleye sadece birkaç şut attı; Bununla birlikte, onun varlığı, Kevin De Bruyne’nin City için ekolayzırına yol açan alanı yaratmanın merkezinde yer aldı; bu grev, önümüzdeki hafta İngiltere’de çatışmalar yeniden başladığında Guardiola’nın tarafını kolay favori haline getirecek.
Ve belki de hiçbir koç bundan hoşlanmayacaktır. Tüm felsefi farklılıklarına rağmen, bu oyunda dikkat çekici olan şey, her iki takımın da birbirlerinin güçlü yönlerinin ve hasar verme yeteneklerinin ne kadar iyi farkında olduklarıydı. Her şeyden önce, geçen sezonun yarı final karşılaşmalarından çıkardıkları kalıcı ders bu olabilir: Madrid, City’nin ne kadar iyi olabileceğinin farkında; City, bir tarafın Madrid’e karşı istediği kadar iyi olmasına rağmen kaybedebileceğinin farkında.
Real kendi sahasında zaman zaman o kadar pasif kaldı ki hayranlarının sabrını sınadı; Ne de olsa Bernabéu, ziyaretçilerinin topu uzun süre tutma cüretinde bulunmasına alışık değil. İlk yarının ortalarında, City’nin pasının seyircinin itibarını zedelemeye başladığı bir nokta vardı: ıslıklarla başlayan şey, yavaş ama emin adımlarla tezahüratlara dönüştü.
Ancak Ancelotti için bu, ödemeye değer bir bedeldi: Taktik ve stratejik olarak Real’in müdahale etmesi, derinlerde oturması, beklemede kalması ve ardından anlarını seçmesi mantıklıydı. Birkaç dakika sonra yaklaşımı meyvesini verdi: Artık karma bek/orta saha oyuncusu rolünü oynayan Eduardo Camavinga bir boşluk gördü ve onu açtı, ardından Vinícius Júnior Ederson’ı geçmek için yeterli alan buldu.