Geoff Thompson onun satacaklarını satın almak isteyen birçok insan olduğunu biliyor. Son birkaç haftadaki telefon görüşmeleri ve e-postalar bu konuda hiçbir şüpheye yer bırakmadı. Ve gerçekten de bu hiç de sürpriz değil. Çok az sektör İngiliz futbolu kadar çekici ve prestijlidir ve Bay Thompson'un da bunda payı vardır.
Kuşkusuz, bu nispeten küçük bir parça: Neredeyse on yıldır sahip olduğu takım South Shields FC, İngiliz futbolunun altıncı kademesinde, birkaç kademe altında ve Premier Lig'in parıltısından ve uluslararası çekiciliğinden birçok dünya uzakta faaliyet gösteriyor. Takımı küçük olsa da Bay Thompson, onların en azından bir alt lig İngiliz futbol kulübünün umabileceği kadar kapsamlı olduğuna inanıyor.
South Shields, başkanlık yaptığı dokuz yılda dört kez üst liglere yükseldi. Takımın kendi stadı var. Bay Thompson banyoları, kulüp mağazasını ve özel kutuları yenilemek için önemli miktarda para harcadı. Başarılı bir gençlik akademisi ve aktif bir hayır kurumu var. Bay Thompson, “Zor sahaların çoğunu biz yaptık” dedi.
Geçen yıl kanserle mücadelesi onu önceliklerini yeniden değerlendirmeye zorladıktan sonra, Bay Thompson gönülsüzce de olsa “bayrağı başka birine devretmesi” gerektiğine karar verdi.
İşlerin karmaşıklaştığı yer burasıdır. İngiliz futboluna katılmak isteyen çok sayıda zengin insan var. Bay Thompson'ın dediği gibi “eğlenceli”. Bir takıma sahip olmak, tek bir yerde “kahraman” olma şansını sunar. Bu o kadar ikna edici bir teklif ki, birkaç hafta içinde en az dört başvuru sahibi (iki İngiliz ve iki Amerikalı) South Shields'ın kendisinden alınması konusunda talepte bulundu.
Avantajı bu. Dezavantajı ise Premier Lig'in özel sermaye şirketleri ve egemen varlık fonları için bir oyun alanı haline gelmesi ve Wrexham'a Hoş Geldiniz'in başarısının Hollywood'un ışığını oyunun durgun sularındaki romantizme çevirmesi nedeniyle, İngiltere'nin ikinci liglerinin bile en iyilerin bile oynandığı bir yer haline gelmesidir. çok zengin kendini fakir hissedebilir.
South Shields'ın Ulusal Lig Kuzey'e yükseldiği lig, büyük ölçüde yarı zamanlı takımlardan ve yarı profesyonel oyunculardan oluşuyor, ancak takımın maaş faturası hala yıllık 1,2 milyon dolar civarında. (Yine bu, ligdeki en yüksek rakam değil.) Bay Thompson, kulübe kendi parasının yaklaşık 10 milyon dolarını yatırdığını tahmin ediyor. Bunların çoğunu telafi edemeyeceğini biliyor.
Ve sorun değil, diyor. Kendisi, “obezite, yoksulluk ve işsizlik konusunda her zaman yanlış çeyrekte yer alan” mütevazi memleketi South Shields'ta değerli bir şey yaratmış olmaktan mutluluk duyuyor.
“İyiyim” dedi. “Bir delinin sözleri gibi görünseler bile.”
Buradaki zorluk, aynı şekilde hisseden bir halef bulmaktır. Eğer halefi paranın umduğu kadar gelmeyeceğini anlarsa, tüm çalışmalarının ortadan kaybolmasını istemiyor. “Asmada kurumasını istemiyorum” dedi.
Hayalin peşinden git
Simon Leslie bir futbol takımına sahip olma hayalinin nasıl ve ne zaman gerçekleştiğini bilmiyor. Bu sadece onun bildiği ve bir süredir bildiği bir şeydi. Her zaman bir kulübe sahip olmak istemiştim” dedi. “Bunun dünyadaki en havalı, en seksi işe benzediğini düşündüm.”
Otuz yıl önce Premier Lig'in ortaya çıkmasından önce, Bay Leslie'nin geçmişi (bir uçak içi dergi portföyü üreten bir şirket olan Ink'i kurmuş ve hisselerini 2022'de satmıştı) onu İngiltere'de bir takım sahibi olmak için muhtemel bir aday haline getirebilirdi. İngiliz futbolunun zirvesi.
Ancak şimdi, en üst sıralara çıkmanın maliyeti, olağanüstü zenginler için neredeyse karşılanamaz: Dünyanın en zengin adamlarından biri olan Jim Ratcliffe, yakın zamanda Manchester United'ın satın aldığı hisselerin yalnızca yüzde 25'ini satın almak için 1 milyar doların üzerinde para harcadı. Artan fiyatlar enflasyonun daha da yükselmesine neden oldu; bu da Şampiyona olarak bilinen ikinci aşamada satın almanın bile aşırı derecede pahalı olduğu anlamına geliyor.
Bay Thompson'ın ifadesiyle, “Bir Premier Lig takımı satın almak için devletin parasına ihtiyacınız var.” “Şampiyonluktaki bir takımın yüz milyonlara ihtiyacı var.”
Geçen yıl, Bay Leslie hayalini altıncı kademede gerçekleştirdi ve South Shields'ın evi olarak gördüğü bölümün coğrafi denge ağırlığı olan Güney Ulusal Ligi'nin dayanak noktası olan Eastbourne Borough'un çoğunluk hissesini aldı. Bay Leslie, Eastbourne kasabasında – gösterişli, sahil kenarındaki, gösterişli – bir fırsat gördü.
Futbol takımının ne olabileceğine dair cesur bir vizyonu vardı: Seçkin akademilerden ayrılan ve son teknolojiye sahip bir rehabilitasyon merkezi tarafından desteklenen oyuncular için bir sığınak; “kriyoterapi, soğuk plazma, her şey” dedi. deniz ve South Downs'un yumuşak tepeleri.
Paranın sorun olmadığını söylemek yanlış olur ama Bay Leslie yatırım yapmaya istekliydi. İlk sezonunda sadece oyuncuları değil aynı zamanda spor bilimcilerini, yetenek avcılarını ve şefleri de işe alarak yaklaşık 600.000 dolar harcadı. İkinci yılda da aynı miktarda yatırım yapmayı bekliyor. Hedef 2026 yılına kadar başa baş olmak çünkü Bay Leslie'nin dediği gibi “kaybetmeye hazır olduğum miktarın bir sınırı var.”
Ancak süper zenginleri bile üst düzey futboldan mahrum bırakan enflasyon etkisi artık İngiliz futbolunun her seviyesinde hissediliyor: Ülke çapında düzinelerce yatırımcı, dünyanın üç bölümündeki takımlara büyük meblağlar akıtıyor. yarı profesyonel ulusal ligde ve hatta giderek büyüyen hiper-yerel amatör ligde bile aşağıda yer alıyor.
Bay Leslie, “Bu sadece yukarıdaki bölümlerden gelen takımların oyuncularımızla sözleşme imzalamasıyla ilgili değil” dedi. “Isthmian Ligi'nden alt kademedeki kulüplerimiz vardı ve oyunculara ödediğimizden daha fazla para teklif ediyordu.”
Bu mümkün çünkü İngiliz küçük ligleri – Premier Lig'in veya doğrudan altındaki üç profesyonel Futbol Ligi liginin aksine – herhangi bir maliyet kontrolüne sahip değil. Sahipler istedikleri kadar harcayabilirler ve potansiyel ödül nedeniyle bunu yapmaya teşvik edilirler: Futbol Ligi'ne yükselme yalnızca yayın gelirinde yılda yaklaşık 1,2 milyon dolar anlamına gelebilir.
Leslie, “Ulusal Lig'de insanlar para kazanabileceklerini düşünüyor” dedi.
Eastbourne'daki ilk birkaç ayı boyunca bunu söylemenin yapmaktan çok daha kolay olduğunu fark etti.
Kaybedilen bir kumar
İngiliz futbolunun, çok sevdiği piramidine yalnızca yukarıdan aşağıya bakmak gibi talihsiz bir alışkanlığı var. Lig sisteminin derinliği ve genişliği, sadece sporun popülaritesini değil aynı zamanda nakit zengini Premier Lig'den iddialı Şampiyonaya ve aşağıdaki düzinelerce yarı profesyonel ve amatör liglere doğru inerken sağlığını da gösteriyor gibi görünüyor.
Ancak piramite aşağıdan yukarıya doğru bakıldığında izlenim farklıdır. Dik ve göz korkutucudur ve hızla daralır.
Her sezon yalnızca iki Ulusal Lig kulübü Futbol Ligi'ne yükselebilir ve böylece imrenilen televizyon gelirini güvence altına alabilir.
Portsmouth Üniversitesi'nde spor finansmanı alanında öğretim görevlisi olan Christina Philippou, “Kulüpler alt liglerden çıkmak için aşırı miktarda para harcıyor” dedi. “Bu, eğer başkaları da buna ayak uydurmak istiyorsa, benzer şekilde harcama yapmak zorunda oldukları anlamına geliyor.” Ve bunun “bir sarmal yarattığını” söyledi.
O kadar şiddetli ki, alışmış olanları bile şaşırtıyor. Leeds'in banliyölerinden Kuzey Ulusal Lig takımı Guiseley'in başkanı Gary Douglas, “Bazı takımların para harcadığını görüyorum ve hayret ediyorum” dedi. “Nispeten küçük bir kitleye sahip olan ve aniden bu kadar büyük bütçelere sahip olan takımlar var.”
Değişimin kademeli olduğunu söyledi. 2006 yılında ilk kez futbola yatırım yaptı ve iki arkadaşıyla birlikte Guiseley'in yönetimini devraldı. Bay Douglas'ın üçlü hükümdarlığının üyelerinden biri olan Steve Parkin'in satın alma sırasında söylediği gibi, bunların toplam serveti kulübü “lig dışı en zengin” yaptı.
Artık durum kesinlikle böyle değil. Son yıllarda, Wrexham'ın (hem takım hem de belgesel) İngiliz futbolunun alt kademelerine beklenmedik bir çekicilik getirmesinden önce bile alt liglere para akışı oldu. Bu arada düzinelerce varlıklı mülk sahibi, kazananların kendileri olacağına dair bahse girmeye hazır.
Bay Douglas, “Ulusal Lig altın kazdır” dedi.
Ancak yatırımın ne kadar riskli olduğu kulüplerin mali durumlarına bakıldığında görülüyor. Tam rakamların mevcut olduğu en son yıl olan 2022'de, Ulusal Lig'in üç ligindeki kulüpler toplam 25 milyon dolar zarar bildirdi. Ligdeki takımların üçte ikisi fiilen iflas halindeydi ve yükümlülükleri varlıklarının çok üzerindeydi. Bu model büyük ihtimalle gelirlerin daha da düşük olduğu piramidin aşağılarında tekrarlanacak.
“Bu bir felaket” dedi Dr. Philippou.
Bazıları için kurtuluş kaçışı ve yükselmeyi içerecektir. Ancak çok daha fazla takım ve sahipleri hayal kırıklığına uğradı. Guiseley başkanı Bay Douglas gibi onlar da mali ve duygusal açıdan kendilerini bağlı hissedebilirler ve ayrılamazlar.
“Bir kere girdin mi, girdin” dedi.
Veya, South Shields'ın başkanı Bay Thompson gibi, uygun bir yedek bulmak için uzun ve zorlu bir arayışa girmeleri gerekiyor: onların işini yok etmek yerine üzerine inşa edecek biri. Sonuçta sistem böyle işliyor.
“Bu model, belirli bir kişinin yolculuğu bir kulüpte sona erdiğinde, her zaman ego veya duygusal nedenlerden dolayı bekleyen yeni insanların bulunmasıdır” diyor Dr. Philippou.
Ancak bu sadece insanların “hala gelecek birisinin olacağına” ikna oldukları için işe yarıyor.
Kuşkusuz, bu nispeten küçük bir parça: Neredeyse on yıldır sahip olduğu takım South Shields FC, İngiliz futbolunun altıncı kademesinde, birkaç kademe altında ve Premier Lig'in parıltısından ve uluslararası çekiciliğinden birçok dünya uzakta faaliyet gösteriyor. Takımı küçük olsa da Bay Thompson, onların en azından bir alt lig İngiliz futbol kulübünün umabileceği kadar kapsamlı olduğuna inanıyor.
South Shields, başkanlık yaptığı dokuz yılda dört kez üst liglere yükseldi. Takımın kendi stadı var. Bay Thompson banyoları, kulüp mağazasını ve özel kutuları yenilemek için önemli miktarda para harcadı. Başarılı bir gençlik akademisi ve aktif bir hayır kurumu var. Bay Thompson, “Zor sahaların çoğunu biz yaptık” dedi.
Geçen yıl kanserle mücadelesi onu önceliklerini yeniden değerlendirmeye zorladıktan sonra, Bay Thompson gönülsüzce de olsa “bayrağı başka birine devretmesi” gerektiğine karar verdi.
İşlerin karmaşıklaştığı yer burasıdır. İngiliz futboluna katılmak isteyen çok sayıda zengin insan var. Bay Thompson'ın dediği gibi “eğlenceli”. Bir takıma sahip olmak, tek bir yerde “kahraman” olma şansını sunar. Bu o kadar ikna edici bir teklif ki, birkaç hafta içinde en az dört başvuru sahibi (iki İngiliz ve iki Amerikalı) South Shields'ın kendisinden alınması konusunda talepte bulundu.
Avantajı bu. Dezavantajı ise Premier Lig'in özel sermaye şirketleri ve egemen varlık fonları için bir oyun alanı haline gelmesi ve Wrexham'a Hoş Geldiniz'in başarısının Hollywood'un ışığını oyunun durgun sularındaki romantizme çevirmesi nedeniyle, İngiltere'nin ikinci liglerinin bile en iyilerin bile oynandığı bir yer haline gelmesidir. çok zengin kendini fakir hissedebilir.
South Shields'ın Ulusal Lig Kuzey'e yükseldiği lig, büyük ölçüde yarı zamanlı takımlardan ve yarı profesyonel oyunculardan oluşuyor, ancak takımın maaş faturası hala yıllık 1,2 milyon dolar civarında. (Yine bu, ligdeki en yüksek rakam değil.) Bay Thompson, kulübe kendi parasının yaklaşık 10 milyon dolarını yatırdığını tahmin ediyor. Bunların çoğunu telafi edemeyeceğini biliyor.
Ve sorun değil, diyor. Kendisi, “obezite, yoksulluk ve işsizlik konusunda her zaman yanlış çeyrekte yer alan” mütevazi memleketi South Shields'ta değerli bir şey yaratmış olmaktan mutluluk duyuyor.
“İyiyim” dedi. “Bir delinin sözleri gibi görünseler bile.”
Buradaki zorluk, aynı şekilde hisseden bir halef bulmaktır. Eğer halefi paranın umduğu kadar gelmeyeceğini anlarsa, tüm çalışmalarının ortadan kaybolmasını istemiyor. “Asmada kurumasını istemiyorum” dedi.
Hayalin peşinden git
Simon Leslie bir futbol takımına sahip olma hayalinin nasıl ve ne zaman gerçekleştiğini bilmiyor. Bu sadece onun bildiği ve bir süredir bildiği bir şeydi. Her zaman bir kulübe sahip olmak istemiştim” dedi. “Bunun dünyadaki en havalı, en seksi işe benzediğini düşündüm.”
Otuz yıl önce Premier Lig'in ortaya çıkmasından önce, Bay Leslie'nin geçmişi (bir uçak içi dergi portföyü üreten bir şirket olan Ink'i kurmuş ve hisselerini 2022'de satmıştı) onu İngiltere'de bir takım sahibi olmak için muhtemel bir aday haline getirebilirdi. İngiliz futbolunun zirvesi.
Ancak şimdi, en üst sıralara çıkmanın maliyeti, olağanüstü zenginler için neredeyse karşılanamaz: Dünyanın en zengin adamlarından biri olan Jim Ratcliffe, yakın zamanda Manchester United'ın satın aldığı hisselerin yalnızca yüzde 25'ini satın almak için 1 milyar doların üzerinde para harcadı. Artan fiyatlar enflasyonun daha da yükselmesine neden oldu; bu da Şampiyona olarak bilinen ikinci aşamada satın almanın bile aşırı derecede pahalı olduğu anlamına geliyor.
Bay Thompson'ın ifadesiyle, “Bir Premier Lig takımı satın almak için devletin parasına ihtiyacınız var.” “Şampiyonluktaki bir takımın yüz milyonlara ihtiyacı var.”
Geçen yıl, Bay Leslie hayalini altıncı kademede gerçekleştirdi ve South Shields'ın evi olarak gördüğü bölümün coğrafi denge ağırlığı olan Güney Ulusal Ligi'nin dayanak noktası olan Eastbourne Borough'un çoğunluk hissesini aldı. Bay Leslie, Eastbourne kasabasında – gösterişli, sahil kenarındaki, gösterişli – bir fırsat gördü.
Futbol takımının ne olabileceğine dair cesur bir vizyonu vardı: Seçkin akademilerden ayrılan ve son teknolojiye sahip bir rehabilitasyon merkezi tarafından desteklenen oyuncular için bir sığınak; “kriyoterapi, soğuk plazma, her şey” dedi. deniz ve South Downs'un yumuşak tepeleri.
Paranın sorun olmadığını söylemek yanlış olur ama Bay Leslie yatırım yapmaya istekliydi. İlk sezonunda sadece oyuncuları değil aynı zamanda spor bilimcilerini, yetenek avcılarını ve şefleri de işe alarak yaklaşık 600.000 dolar harcadı. İkinci yılda da aynı miktarda yatırım yapmayı bekliyor. Hedef 2026 yılına kadar başa baş olmak çünkü Bay Leslie'nin dediği gibi “kaybetmeye hazır olduğum miktarın bir sınırı var.”
Ancak süper zenginleri bile üst düzey futboldan mahrum bırakan enflasyon etkisi artık İngiliz futbolunun her seviyesinde hissediliyor: Ülke çapında düzinelerce yatırımcı, dünyanın üç bölümündeki takımlara büyük meblağlar akıtıyor. yarı profesyonel ulusal ligde ve hatta giderek büyüyen hiper-yerel amatör ligde bile aşağıda yer alıyor.
Bay Leslie, “Bu sadece yukarıdaki bölümlerden gelen takımların oyuncularımızla sözleşme imzalamasıyla ilgili değil” dedi. “Isthmian Ligi'nden alt kademedeki kulüplerimiz vardı ve oyunculara ödediğimizden daha fazla para teklif ediyordu.”
Bu mümkün çünkü İngiliz küçük ligleri – Premier Lig'in veya doğrudan altındaki üç profesyonel Futbol Ligi liginin aksine – herhangi bir maliyet kontrolüne sahip değil. Sahipler istedikleri kadar harcayabilirler ve potansiyel ödül nedeniyle bunu yapmaya teşvik edilirler: Futbol Ligi'ne yükselme yalnızca yayın gelirinde yılda yaklaşık 1,2 milyon dolar anlamına gelebilir.
Leslie, “Ulusal Lig'de insanlar para kazanabileceklerini düşünüyor” dedi.
Eastbourne'daki ilk birkaç ayı boyunca bunu söylemenin yapmaktan çok daha kolay olduğunu fark etti.
Kaybedilen bir kumar
İngiliz futbolunun, çok sevdiği piramidine yalnızca yukarıdan aşağıya bakmak gibi talihsiz bir alışkanlığı var. Lig sisteminin derinliği ve genişliği, sadece sporun popülaritesini değil aynı zamanda nakit zengini Premier Lig'den iddialı Şampiyonaya ve aşağıdaki düzinelerce yarı profesyonel ve amatör liglere doğru inerken sağlığını da gösteriyor gibi görünüyor.
Ancak piramite aşağıdan yukarıya doğru bakıldığında izlenim farklıdır. Dik ve göz korkutucudur ve hızla daralır.
Her sezon yalnızca iki Ulusal Lig kulübü Futbol Ligi'ne yükselebilir ve böylece imrenilen televizyon gelirini güvence altına alabilir.
Portsmouth Üniversitesi'nde spor finansmanı alanında öğretim görevlisi olan Christina Philippou, “Kulüpler alt liglerden çıkmak için aşırı miktarda para harcıyor” dedi. “Bu, eğer başkaları da buna ayak uydurmak istiyorsa, benzer şekilde harcama yapmak zorunda oldukları anlamına geliyor.” Ve bunun “bir sarmal yarattığını” söyledi.
O kadar şiddetli ki, alışmış olanları bile şaşırtıyor. Leeds'in banliyölerinden Kuzey Ulusal Lig takımı Guiseley'in başkanı Gary Douglas, “Bazı takımların para harcadığını görüyorum ve hayret ediyorum” dedi. “Nispeten küçük bir kitleye sahip olan ve aniden bu kadar büyük bütçelere sahip olan takımlar var.”
Değişimin kademeli olduğunu söyledi. 2006 yılında ilk kez futbola yatırım yaptı ve iki arkadaşıyla birlikte Guiseley'in yönetimini devraldı. Bay Douglas'ın üçlü hükümdarlığının üyelerinden biri olan Steve Parkin'in satın alma sırasında söylediği gibi, bunların toplam serveti kulübü “lig dışı en zengin” yaptı.
Artık durum kesinlikle böyle değil. Son yıllarda, Wrexham'ın (hem takım hem de belgesel) İngiliz futbolunun alt kademelerine beklenmedik bir çekicilik getirmesinden önce bile alt liglere para akışı oldu. Bu arada düzinelerce varlıklı mülk sahibi, kazananların kendileri olacağına dair bahse girmeye hazır.
Bay Douglas, “Ulusal Lig altın kazdır” dedi.
Ancak yatırımın ne kadar riskli olduğu kulüplerin mali durumlarına bakıldığında görülüyor. Tam rakamların mevcut olduğu en son yıl olan 2022'de, Ulusal Lig'in üç ligindeki kulüpler toplam 25 milyon dolar zarar bildirdi. Ligdeki takımların üçte ikisi fiilen iflas halindeydi ve yükümlülükleri varlıklarının çok üzerindeydi. Bu model büyük ihtimalle gelirlerin daha da düşük olduğu piramidin aşağılarında tekrarlanacak.
“Bu bir felaket” dedi Dr. Philippou.
Bazıları için kurtuluş kaçışı ve yükselmeyi içerecektir. Ancak çok daha fazla takım ve sahipleri hayal kırıklığına uğradı. Guiseley başkanı Bay Douglas gibi onlar da mali ve duygusal açıdan kendilerini bağlı hissedebilirler ve ayrılamazlar.
“Bir kere girdin mi, girdin” dedi.
Veya, South Shields'ın başkanı Bay Thompson gibi, uygun bir yedek bulmak için uzun ve zorlu bir arayışa girmeleri gerekiyor: onların işini yok etmek yerine üzerine inşa edecek biri. Sonuçta sistem böyle işliyor.
“Bu model, belirli bir kişinin yolculuğu bir kulüpte sona erdiğinde, her zaman ego veya duygusal nedenlerden dolayı bekleyen yeni insanların bulunmasıdır” diyor Dr. Philippou.
Ancak bu sadece insanların “hala gelecek birisinin olacağına” ikna oldukları için işe yarıyor.